Mijn verhaal
In Athene deelde ik een huisje met mijn beste vriend. We werkten daar allebei voor een Nederlands bedrijf. Het klikte meteen ontzettend goed tussen ons en ons huisje werd al snel de centrale ontmoetingsplaats van onze vriendengroep. En hoewel we allebei absoluut geen verliefde gevoelens hadden voor elkaar (sterker nog, we hadden allebei verliefde gevoelens voor iemand anders), deelden we soms het bed.
Ik genoot van iedere zonnige dag en het was dus ook een hele klap toen hier abrupt een einde aan kwam. Onze huisbaas kwam aankloppen met het nieuws dat we binnen tien dagen moesten vertrekken. Zijn zoon kwam weer in het appartement wonen. Daar stonden we dan. We hadden geen huis meer en binnen tien dagen iets nieuws vinden was niet te doen. Helaas moesten we afscheid nemen van ons Griekse avontuur. We boekten een vliegtuig terug en namen afscheid op Schiphol. Dat was de laatste keer dat ik hem zag.
Onverwacht zwanger
Een paar maanden verder werd ik ziek. Ik woonde bij mijn moeder en was druk bezig om een nieuw leven in Nederland op te bouwen. Het was een weekend, vlak voor we naar Kreta op vakantie gingen. Ik was misselijk, hield niks binnen, en baalde als een stekker dat ik mijn vakantie ziek moest beginnen.
Ik denk dat ik het toen al wist. Dat ik toen al een gevoel had dat ik met man en macht heb proberen weg te drukken. Want het zou toch niet? Zoiets gebeurt mij toch niet? Mijn moeder opperde om een zwangerschapstest te doen. Gewoon, stelde ze me gerust, om het uit te sluiten. Met hartkloppingen deed ik die middag al een test.
Positief. Mijn wereld stortte in. Huilend viel ik mijn moeder in de armen. “Ik weet niet wat ik moet doen, mama!” Huilde ik. Mijn moeder huilde met me mee. “Wat wil je doen?” Vroeg ze. In al mijn emotie, in al mijn angst, mijn verdriet, mijn schaamte en mijn onzekerheid wist ik één ding meteen zeker: ik wil de baby houden.
Schaamte, angst en onzekerheid
Mijn ouders beloofden meteen om er altijd voor mij en de baby te zijn. Onvoorwaardelijk. Ik hoefde om niets te vragen. De vader, mijn beste vriend, wou niks met mij, de zwangerschap of de baby te maken hebben. Hij drong aan op abortus en blokkeerde mij overal toen hij doorkreeg dat dat geen optie was. Ik had zijn leven verpest, appte hij. Zijn leven, mijn leven, en het leven van mijn ongeboren kindje.
Die woorden deden mij veel pijn. Nog steeds voel ik mijn hart sneller kloppen als ik erover schrijf of vertel. Ik zat vol met schaamte over hoe ik zwanger was geworden. Ik zat vol met angst over geld. Ik was onzeker over alles. En zijn woorden kwamen hard aan. Als een schop in mijn buik, die alle lucht uit mijn longen perste.
Een ander soort angst
Mijn ouders gingen mee naar mijn eerste echo. De verloskundige vroeg naar de situatie en was heel lief en begripvol. Ik mocht gaan liggen voor de echo, en terwijl mijn verloskundige zocht naar beeld voelde ik iets veranderen in mij. Die angst die ik voelde, voor de toekomst, andermans mening, geldzaken… die ebde weg. Opeens was ik bang voor iets anders. Laat alles goed zijn met mijn kindje, dacht ik.
Ik bleek al zestien weken zwanger te zijn. De verloskundige wist vrij zeker dat het een meisje zou worden. Ze was helemaal gezond. Perfect op alle curves. Mijn moeder huilde en mijn vader had mijn hand vast. Ik voelde me veilig, omringd door mensen die mij onvoorwaardelijk steunen.
Acceptatie
Langzaam begon ik de situatie te accepteren. Samen met mijn ouders en mijn tante ging ik op vakantie naar Kreta. In de Griekse zon praatten we veel over mijn situatie. Mijn moeder en mijn tante deelden hun eigen verhalen over het moederschap. Ze vertelden me dat ze zeker wisten dat ik een goede moeder zou worden. Ze gaven me hoop.
Daar, met mijn voeten in het zand, voelde het alsof ik voor het eerst sinds lange tijd weer kon ademhalen. Ik kan dit. Ik heb in mijn studententijd en in Athene zoveel genoten van het leven, zoveel mogen ervaren en zoveel van de wereld mogen zien, dat het de juiste tijd is dat ik mijn liefde voor het leven doorgeef. Voor het eerst proostte ik op mijn zwangerschap. Met een shotje water, maar toch!
Zwangerschap
Ik begin te genieten. Samen met mijn moeder koop ik het eerste setje kleding. Samen met mijn vader kies ik de kleur uit voor de babykamer. Met z’n allen leggen we een nieuwe vloer en verven we de muur mintgroen.
Het blijkt lastiger dan verwacht om een baan te vinden met een zwangere buik. Niemand benoemt het daadwerkelijk, maar ik kreeg afwijzing na afwijzing binnen. Gelukkig heb ik wat kunnen sparen en bieden mijn ouders aan om mij financieel te steunen wanneer dat nodig is.
Hulp vragen en accepteren
Vanaf mijn zestiende heb ik al (bij)baantjes. Ik had er ongelooflijk veel trots in dat ik tijdens mijn studie het alleen heb gered op kamers. En ik was nog trotser op het feit dat ik helemaal alleen naar Griekenland ben verhuisd, en daar in de hoofdstad gewoond heb. Ik haatte het om afhankelijk te zijn van anderen.
Maar dit kon ik niet alleen. Ik moest hulp accepteren. Er was geen andere mogelijkheid. Het hielp dat ik door mijn eigen groeiende gevoelens voor mijn ongeboren baby een klein idee kreeg over hoe onvoorwaardelijk liefde écht kan zijn. Dit was een soort liefde die ik nog niet eerder had gevoeld, en zo voelen mijn ouders dit ook voor mij. Als mijn kindje later in een soortgelijke situatie zou zitten, dan zou ik ook alles doen om te helpen.
(Niet helemaal) Alleen
Ik voelde me niet vaak alleen. Het hielp dat ik een makkelijke zwangerschap had en dat ik zoveel steun en liefde van mijn familie kreeg. Natuurlijk vond ik het soms jammer dat ik geen partner had. Niemand om de eerste schopjes mee te delen of om op pad te sturen voor iets zoets midden in de nacht.
Maar ik vond het heerlijk dat ik alle beslissingen zelf mocht nemen. Ik koos de kleur van de babykamer, de meubels, de eerste kleertjes. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was had ik al een naam in mijn hoofd. Een meisjesnaam. Een jongensnaam heb ik nooit bedacht, alsof ik vanaf de positieve test al wist dat het een meisje zou worden. Dus vernoemde ik haar naar een actrice uit Game of Thrones, omdat ik zo gek was op dat karakter. Ik hoefde er niet om te vechten, niet te settelen voor een naam die ik zo-zo vond. Nee, mijn meisje was altijd al Maisie.
Maisie
Maisie werd om 02:44 geboren op 7 december 2019. Ze was zo mooi roze. Perfect gezond. Ik pakte haar zelf aan en legde haar op mijn borst neer. Mijn moeder knipte de navelstreng door. En terwijl ze daar lag, zo kwetsbaar en puur, had ik geen tranen zoals je altijd in films ziet. Nee, ik voelde een diepe rust. Een innerlijke kalmte. Alsof er een puzzelstukje op zijn plek viel. Zij hoort bij mij. Zo heeft het altijd moeten zijn. Mijn moeder kleedde haar aan en ze werd meteen door vier mensen geknuffeld. Zo zal het altijd voor haar zijn. Misschien zonder vader, maar met ontzettend veel liefde.
Nu zijn we bijna een jaar verder en ben ik gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Ik zou liegen als ik zeg dat het niet zwaar is, alleen moeder zijn. De slapeloze nachten, het constante aan-staan, en natuurlijk de eeuwige jongleeringsact van je kindje financieel kunnen ondersteunen en aanwezig zijn voor alle mooie momenten. Het is niet makkelijk. Maar als ze lacht… Dan verbleekt dat allemaal en dan kan ik enkel geluk voelen. Ze is zo welkom. Zo ongelooflijk welkom.
Maisie (1 jaar) draagt onze duurzame unisex babytrui en bijpassende aqua baby broekje in maat 80.
Van mij voor jou...
En hoewel ik altijd zal vechten voor een ieders recht om te kiezen, ben ik zo blij dat ik ervoor gekozen heb om in mijn eentje de zwangerschap door te zetten. Ja, de situatie was zo anders dan hoe ik het voor ogen had en er waren zeker familieleden en vrienden die meteen een oordeel klaar hadden. Maar er waren ook zoveel mensen die me onvoorwaardelijk hebben gesteund. Dus als jij in een zelfde situatie zit en je wilt er voor gaan, weet dan dat je dit kan! Echt waar.
En al die mensen met een mening? Dat boeit gewoon niet meer zodra je je kindje in je armen sluit. Dan verandert alles.
Natuurlijk, alleen moeder worden is zwaar. Maar het hoeft niet te betekenen dat je er 100% alleen voor staat. Accepteer hulp. Hoe moeilijk het ook is om je afhankelijk op te stellen. Vraag hulp. Hoe moeilijk je het ook vindt om je zo kwetsbaar op te stellen. En vergeet niet te genieten! Want het is écht waar wat ze zeggen: de tijd vliegt voorbij.
Hoe geweldig is deze mama? Wij zijn helemaal gek op Kim! De kracht van een goed support systeem is zo belangrijk in het ouderschap. Heel erg bedankt voor het delen van je verhaal, Kim! Ben jij nou ook een single mama en herken jij jezelf in Kim's verhaal? Onthoud dan goed haar woorden: je kan dit! Ook al gaat het niet zoals je verwacht had, je krijgt er zoveel moois voor terug! Alleen ouder worden hoeft niet te betekenen dat je er 100% alleen voor staat. Vraag en accepteer hulp!
Als je dit leest en een alleenstaande ouder kent, laat ze dan wat van die onvoorwaardelijke liefde zien waar Kim over schrijft! Want dat is wat haar erdoorheen heeft geholpen. Onderschat niet hoe belangrijk het is om er te ZIJN en hulp te bieden.
Kim is 26 jaar oud en moeder van haar dochter Maisie (2019). Ze heeft haar eigen blog (www.draakjelief.nl) waar ze schrijft over haar leven als single mama. Ze houdt van fotografie en schrijven. En wij houden van haar liefde en toewijding voor haar dochtertje, en hoe oprecht ze is! Laat haar wat liefde voelen en volg haar op Instagram!
]]>The Winter Rainbow collection is a collection dedicated to single moms and dads that carry both the beauty and struggles of parenting on their own. The use of asymmetric design and contrasting colours and fabrics, is symbolic for one parent carrying more than the other.
This ultra-soft collection includes stylish high-waisted trousers and matching sweaters, chic cardigan’s and oversized sweater dresses in a range of pastel shades of ecru, mauve, lavender and aqua. The velour and terry fabrics sourced for this collection are all GOTS certified. Sustainability has been considered throughout the production of our collection from product design to extended life span (grow-sleeves and oversized models), to using recycled labels / accessories and PVC free shipping materials.
The collection was inspired by the founders personal story: "My sister and I were raised by an incredible single mom that did everything in her power to give us her best. It was only when I had my 1st little girl – with my husband by my side – that I really understood how much she carried and how strong she was for us over the years. There are so many single parents out there for many different reasons; some who have lost their spouse, been left to raise kids on their own or chosen to raise an unplanned child against all odds. Single parents are incredibly strong, and this collection honors their strength and puts them in the spotlight they deserve.” - Jade Drake, Founder of Marshmallow & Me.
Little Lize (1.5 years) wearing our purple sweater (size 80) and classic marshmallow leggings while enjoying a delicious marshmallow.
During the months of October till December, we will be featuring a number of single moms on our social channels, blog and podcast (yes, that's coming soon too) to create awareness for the many different reasons for single parenting, the challenges they face and the ways we can best support the single parents we know around us.
Furthermore, 15 % of the profit of each clothing item sold via our webshop will go toward a Compassion Mother & Baby program in Kenya, which supports women (mostly single) during pregnancy, delivery and the first year of the child’s life.
We are more than just a fashion brand for kids - bringing change is something we put at the forefront of everything we do. We are dedicated to creating high-quality clothing, supporting fair and sustainable textile chains, bringing a message of change and supporting families in need.
Explore the new collection here.
Earlier this year Sanne Daphne joined us on set with her beautiful little girl Lize, for the photoshoot of our Winter Rainbow and Classics collection. Her day with Lize turned out a little different than she expected but she shared a great piece with us on what that day taught her about "Mommy Confidence" and the importance of a mothers role. Happy reading!
You know that moment as a mommy that all the kids around you are doing exactly what is expected from them? They are being all adorable and sweet and listening well and all the parents are speaking proudly about their own kids. And exactly in that moment that the moms are all discussing how cute and lovely their kids are, your child has decided to do the complete opposite. Your kid has decided to cry and not listen to what you are asking. Your child starts doing everything that is not handy in that moment. Well that’s what our little Lize did when we went to the Marshmallow & Me photoshoot.
Lize had already tried on Marshmallow & Me clothing before and she was super excited and enjoyed every second trying on the samples Jade has bought along. She posed for the photos and even smiled at the camera every now and again. People passing by also came to have a quick look and one person after the other made a comment about how cute Lize looked and how great the clothing looked on her. Lize enjoyed the attention and how nice the clothing looked on her. As a proud mommy I stood there and enjoyed watching my daughter doing exactly what was expected of her. Showing the outside world how loving and sweet she was.
Photoshoot time
Lize decided to do something completely different for the photoshoot though. When we arrived, everything was ok. Lize talked to the people around her. In the photo studio she put on the clothing Jade gave her and was super excited. She said “wow and nice” proud of what she was wearing and started playing a bit on set while we were waiting.
The other parents, kids and the photographer arrived and started getting dressed and set up. I’m not sure what Lize was thinking when all this happened but her behaviour changed immediately. She got quiet and had a very alert look in her big blue eyes. She came to sit close to me and wouldn’t let me go. She held me tight and looked for assurance in me and her pacifier. When it was time to take photos of Lize the waterworks started – big round tears dripped down her cheeks. She didn’t want to get near the set or smile for the camera. Every time we tried; she would start crying again.
Mommy confidence
In that moment I felt my confidence slip away – what had I done wrong. I had said that Lize could do this and given the impression that Lize loved being in front of the camera and now she wouldn’t do anything. Especially in the moments that the other kids were laughing and being cute, I started doubting if I was a good mom and if I was raising my kids well. The photographer and Jade were calm, patient and confident that all would work out. We took photos in the moments that Lize was on the set and complimented her (and me) every time we kept trying and during the good moments and shots. Because those were there too!
What stands out to me is that your “mommy confidence” is a funny kind of confidence. It’s a confidence that doesn’t always make sense and is sometimes fueled by the people around you and the picture of the “perfect child”. And that perfect child just doesn’t exist! You can’t program kids and make them do what you want them to do for the outside world. Kids don’t do things because it is or isn’t expected from them. And their behaviour toward the outside world definitely does not determine your competence as a mother.
A mother is…
A mother is the person her child feels safe with. The one that loves her and prepares her food for her. A mother loves her child no matter what happens or what her child does. A mother looks after her child when sick and is the one up at night with them when their dreams wake them, or they can’t sleep. A mother is the one that kisses her child’s knee when they fall and reads that same story 100 times over. A mother helps her child get to know the world around her and become independent.
During the photoshoot my daughter showed me exactly what she needed from me. She needed safety and security, because all the new people around her and the new situation made her nervous. She needed love from her own mother; to let her know that all was ok, and she loved her no matter what. All of that I could give her, in that moment that she needed it.
Now I look back at the photo’s that were taken and there are more beautiful pictures than I thought there would be. And the thing I love the most is that Lize is on the photo’s exactly as she is. As the beautiful, loving and sometimes cheeky daughter that I love so very much.
Written with ♡ by Sanne - one of our mommy friends!
Mother to 3 beautiful children (Zara Esther 7, Daan Ezra 5 & Lize Ava 1) that believes raising kids is fun, even when it doesn’t always feel that way ;) Sanne is an internal supervisor at a primary school and also has her own mommy blog zomoederzodochters.
Thank you Sanne for your persistency and patience on set and for sharing so openly and honestly. See some stunning pics of Lize in Marshmallow & Me below.
Shop the looks:
]]>