"Alleenstaand ouderschap hoeft niet te betekenen dat je (helemaal) alleen bent"

Mijn verhaal

In Athene deelde ik een huisje met mijn beste vriend. We werkten daar allebei voor een Nederlands bedrijf. Het klikte meteen ontzettend goed tussen ons en ons huisje werd al snel de centrale ontmoetingsplaats van onze vriendengroep. En hoewel we allebei absoluut geen verliefde gevoelens hadden voor elkaar (sterker nog, we hadden allebei verliefde gevoelens voor iemand anders), deelden we soms het bed. 

Ik genoot van iedere zonnige dag en het was dus ook een hele klap toen hier abrupt een einde aan kwam. Onze huisbaas kwam aankloppen met het nieuws dat we binnen tien dagen moesten vertrekken. Zijn zoon kwam weer in het appartement wonen. Daar stonden we dan. We hadden geen huis meer en binnen tien dagen iets nieuws vinden was niet te doen. Helaas moesten we afscheid nemen van ons Griekse avontuur. We boekten een vliegtuig terug en namen afscheid op Schiphol. Dat was de laatste keer dat ik hem zag.

Onverwacht zwanger

Een paar maanden verder werd ik ziek. Ik woonde bij mijn moeder en was druk bezig om een nieuw leven in Nederland op te bouwen. Het was een weekend, vlak voor we naar Kreta op vakantie gingen. Ik was misselijk, hield niks binnen, en baalde als een stekker dat ik mijn vakantie ziek moest beginnen. 

Ik denk dat ik het toen al wist. Dat ik toen al een gevoel had dat ik met man en macht heb proberen weg te drukken. Want het zou toch niet? Zoiets gebeurt mij toch niet? Mijn moeder opperde om een zwangerschapstest te doen. Gewoon, stelde ze me gerust, om het uit te sluiten. Met hartkloppingen deed ik die middag al een test. 

Positief. Mijn wereld stortte in. Huilend viel ik mijn moeder in de armen. “Ik weet niet wat ik moet doen, mama!” Huilde ik. Mijn moeder huilde met me mee. “Wat wil je doen?” Vroeg ze. In al mijn emotie, in al mijn angst, mijn verdriet, mijn schaamte en mijn onzekerheid wist ik één ding meteen zeker: ik wil de baby houden.

Schaamte, angst en onzekerheid

Mijn ouders beloofden meteen om er altijd voor mij en de baby te zijn. Onvoorwaardelijk. Ik hoefde om niets te vragen. De vader, mijn beste vriend, wou niks met mij, de zwangerschap of de baby te maken hebben. Hij drong aan op abortus en blokkeerde mij overal toen hij doorkreeg dat dat geen optie was. Ik had zijn leven verpest, appte hij. Zijn leven, mijn leven, en het leven van mijn ongeboren kindje. 

Die woorden deden mij veel pijn. Nog steeds voel ik mijn hart sneller kloppen als ik erover schrijf of vertel. Ik zat vol met schaamte over hoe ik zwanger was geworden. Ik zat vol met angst over geld. Ik was onzeker over alles. En zijn woorden kwamen hard aan. Als een schop in mijn buik, die alle lucht uit mijn longen perste. 

Een ander soort angst

Mijn ouders gingen mee naar mijn eerste echo. De verloskundige vroeg naar de situatie en was heel lief en begripvol. Ik mocht gaan liggen voor de echo, en terwijl mijn verloskundige zocht naar beeld voelde ik iets veranderen in mij. Die angst die ik voelde, voor de toekomst, andermans mening, geldzaken… die ebde weg. Opeens was ik bang voor iets anders. Laat alles goed zijn met mijn kindje, dacht ik. 

Ik bleek al zestien weken zwanger te zijn. De verloskundige wist vrij zeker dat het een meisje zou worden. Ze was helemaal gezond. Perfect op alle curves. Mijn moeder huilde en mijn vader had mijn hand vast. Ik voelde me veilig, omringd door mensen die mij onvoorwaardelijk steunen. 

Acceptatie

Langzaam begon ik de situatie te accepteren. Samen met mijn ouders en mijn tante ging ik op vakantie naar Kreta. In de Griekse zon praatten we veel over mijn situatie. Mijn moeder en mijn tante deelden hun eigen verhalen over het moederschap. Ze vertelden me dat ze zeker wisten dat ik een goede moeder zou worden. Ze gaven me hoop.

Daar, met mijn voeten in het zand, voelde het alsof ik voor het eerst sinds lange tijd weer kon ademhalen. Ik kan dit. Ik heb in mijn studententijd en in Athene zoveel genoten van het leven, zoveel mogen ervaren en zoveel van de wereld mogen zien, dat het de juiste tijd is dat ik mijn liefde voor het leven doorgeef. Voor het eerst proostte ik op mijn zwangerschap. Met een shotje water, maar toch!

Zwangerschap

Ik begin te genieten. Samen met mijn moeder koop ik het eerste setje kleding. Samen met mijn vader kies ik de kleur uit voor de babykamer. Met z’n allen leggen we een nieuwe vloer en verven we de muur mintgroen.

Het blijkt lastiger dan verwacht om een baan te vinden met een zwangere buik. Niemand benoemt het daadwerkelijk, maar ik kreeg afwijzing na afwijzing binnen. Gelukkig heb ik wat kunnen sparen en bieden mijn ouders aan om mij financieel te steunen wanneer dat nodig is. 

Hulp vragen en accepteren

Vanaf mijn zestiende heb ik al (bij)baantjes. Ik had er ongelooflijk veel trots in dat ik tijdens mijn studie het alleen heb gered op kamers. En ik was nog trotser op het feit dat ik helemaal alleen naar Griekenland ben verhuisd, en daar in de hoofdstad gewoond heb. Ik haatte het om afhankelijk te zijn van anderen.

Maar dit kon ik niet alleen. Ik moest hulp accepteren. Er was geen andere mogelijkheid. Het hielp dat ik door mijn eigen groeiende gevoelens voor mijn ongeboren baby een klein idee kreeg over hoe onvoorwaardelijk liefde écht kan zijn. Dit was een soort liefde die ik nog niet eerder had gevoeld, en zo voelen mijn ouders dit ook voor mij. Als mijn kindje later in een soortgelijke situatie zou zitten, dan zou ik ook alles doen om te helpen. 

(Niet helemaal) Alleen

Ik voelde me niet vaak alleen. Het hielp dat ik een makkelijke zwangerschap had en dat ik zoveel steun en liefde van mijn familie kreeg. Natuurlijk vond ik het soms jammer dat ik geen partner had. Niemand om de eerste schopjes mee te delen of om op pad te sturen voor iets zoets midden in de nacht. 

Maar ik vond het heerlijk dat ik alle beslissingen zelf mocht nemen. Ik koos de kleur van de babykamer, de meubels, de eerste kleertjes. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was had ik al een naam in mijn hoofd. Een meisjesnaam. Een jongensnaam heb ik nooit bedacht, alsof ik vanaf de positieve test al wist dat het een meisje zou worden. Dus vernoemde ik haar naar een actrice uit Game of Thrones, omdat ik zo gek was op dat karakter. Ik hoefde er niet om te vechten, niet te settelen voor een naam die ik zo-zo vond. Nee, mijn meisje was altijd al Maisie. 

Maisie

Maisie werd om 02:44 geboren op 7 december 2019. Ze was zo mooi roze. Perfect gezond. Ik pakte haar zelf aan en legde haar op mijn borst neer. Mijn moeder knipte de navelstreng door. En terwijl ze daar lag, zo kwetsbaar en puur, had ik geen tranen zoals je altijd in films ziet. Nee, ik voelde een diepe rust. Een innerlijke kalmte. Alsof er een puzzelstukje op zijn plek viel. Zij hoort bij mij. Zo heeft het altijd moeten zijn. Mijn moeder kleedde haar aan en ze werd meteen door vier mensen geknuffeld. Zo zal het altijd voor haar zijn. Misschien zonder vader, maar met ontzettend veel liefde.

Nu zijn we bijna een jaar verder en ben ik gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Ik zou liegen als ik zeg dat het niet zwaar is, alleen moeder zijn. De slapeloze nachten, het constante aan-staan, en natuurlijk de eeuwige jongleeringsact van je kindje financieel kunnen ondersteunen en aanwezig zijn voor alle mooie momenten. Het is niet makkelijk. Maar als ze lacht… Dan verbleekt dat allemaal en dan kan ik enkel geluk voelen. Ze is zo welkom. Zo ongelooflijk welkom. 

Maisie (1 jaar) draagt onze duurzame unisex babytrui en bijpassende aqua baby broekje in maat 80.

Van mij voor jou...

En hoewel ik altijd zal vechten voor een ieders recht om te kiezen, ben ik zo blij dat ik ervoor gekozen heb om in mijn eentje de zwangerschap door te zetten. Ja, de situatie was zo anders dan hoe ik het voor ogen had en er waren zeker familieleden en vrienden die meteen een oordeel klaar hadden. Maar er waren ook zoveel mensen die me onvoorwaardelijk hebben gesteund. Dus als jij in een zelfde situatie zit en je wilt er voor gaan, weet dan dat je dit kan! Echt waar. 

En al die mensen met een mening? Dat boeit gewoon niet meer zodra je je kindje in je armen sluit. Dan verandert alles. 

Natuurlijk, alleen moeder worden is zwaar. Maar het hoeft niet te betekenen dat je er 100% alleen voor staat. Accepteer hulp. Hoe moeilijk het ook is om je afhankelijk op te stellen. Vraag hulp. Hoe moeilijk je het ook vindt om je zo kwetsbaar op te stellen. En vergeet niet te genieten! Want het is écht waar wat ze zeggen: de tijd vliegt voorbij. 

Hoe geweldig is deze mama? Wij zijn helemaal gek op Kim! De kracht van een goed support systeem is zo belangrijk in het ouderschap. Heel erg bedankt voor het delen van je verhaal, Kim! Ben jij nou ook een single mama en herken jij jezelf in Kim's verhaal? Onthoud dan goed haar woorden: je kan dit! Ook al gaat het niet zoals je verwacht had, je krijgt er zoveel moois voor terug! Alleen ouder worden hoeft niet te betekenen dat je er 100% alleen voor staat. Vraag en accepteer hulp!

Als je dit leest en een alleenstaande ouder kent, laat ze dan wat van die onvoorwaardelijke liefde zien waar Kim over schrijft! Want dat is wat haar erdoorheen heeft geholpen. Onderschat niet hoe belangrijk het is om er te ZIJN en hulp te bieden.

Kim is 26 jaar oud en moeder van haar dochter Maisie (2019). Ze heeft haar eigen blog (www.draakjelief.nl) waar ze schrijft over haar leven als single mama. Ze houdt van fotografie en schrijven. En wij houden van haar liefde en toewijding voor haar dochtertje, en hoe oprecht ze is! Laat haar wat liefde voelen en volg haar op Instagram!